Este ano o día das letras galegas está adicado a Ricardo Carballo Calero, deixamósvos unha pequena bibliografía deste autor.
Biografía Ricardo Carballo Calero
Ricardo Carvalho Calero naceu o ano 1910 en Ferrol e morreu en Santiago de Compostela en 1990. En Compostela durante a época de estudante entrou en contacto co galeguismo e co Seminario de Estudos Galegos. Integrado no movemento nacionalista e tomando parte no activismo estudiantil comezou a publicar na década de 1930.
A guerra sorprendeuno en Madrid e Carvalho posicionouse no bando constitucional, entrando en combate como miliciano. Unha vez terminada a guerra, foi condenado e recluído no cárcere por terse mantido no bando constitucional. En 1941 o escritor regresou á súa cidade imposibilitado para exercer a función pública. Entre 1950 e 1965 exerceu como profesor e director no Colexio Fingoi de Lugo escollido por D. Antonio Fernández para poñer en marcha un colexio que se abría a unha renovación pedagóxica vangardista. Paralelamente ao seu labor docente, desenvolveu nestes anos un importantísimo traballo investigador -iniciado coa súa tese de doutoramento, "Aportaciones a la literatura gallega contemporánea"- que tivo como froito máis valioso a publicación en 1963 da Historia da literatura galega contemporánea.
Da súa etapa no Colexio Fingoi son obras como:
Poesía: Anxo da terra (1950), Poemas pendurados dun cabelo (1952), Salterio de Fingoi (1961)
Teatro: A Farsa das zocas (estreada no Colexio Fingoi), O redondel.
Narrativa: A xente da Barreira (1951) e a coordinación da recompilacion Contos populares da Provincia de Lugo.
Ensaio: Sete poetas galegos (1955). Contribución ao estudo das fontes literarias de Rosalía (1959), Versos iñorados e ou esquecidos de Eduardo Pondal (1961).
A súa obra ensaística e creativa é amplísima e fundamental para a literatura galega do século XX.
A guerra sorprendeuno en Madrid e Carvalho posicionouse no bando constitucional, entrando en combate como miliciano. Unha vez terminada a guerra, foi condenado e recluído no cárcere por terse mantido no bando constitucional. En 1941 o escritor regresou á súa cidade imposibilitado para exercer a función pública. Entre 1950 e 1965 exerceu como profesor e director no Colexio Fingoi de Lugo escollido por D. Antonio Fernández para poñer en marcha un colexio que se abría a unha renovación pedagóxica vangardista. Paralelamente ao seu labor docente, desenvolveu nestes anos un importantísimo traballo investigador -iniciado coa súa tese de doutoramento, "Aportaciones a la literatura gallega contemporánea"- que tivo como froito máis valioso a publicación en 1963 da Historia da literatura galega contemporánea.
Da súa etapa no Colexio Fingoi son obras como:
Poesía: Anxo da terra (1950), Poemas pendurados dun cabelo (1952), Salterio de Fingoi (1961)
Teatro: A Farsa das zocas (estreada no Colexio Fingoi), O redondel.
Narrativa: A xente da Barreira (1951) e a coordinación da recompilacion Contos populares da Provincia de Lugo.
Ensaio: Sete poetas galegos (1955). Contribución ao estudo das fontes literarias de Rosalía (1959), Versos iñorados e ou esquecidos de Eduardo Pondal (1961).
A súa obra ensaística e creativa é amplísima e fundamental para a literatura galega do século XX.
